Maklura (Maclura pomifera) je dobila ime po američkom geologu Vilijamu Makluru. Potiče iz Sjeverne Amerike (Teksas i mali delovi Arkanzasa i Oklahome), gdje raste u rečnim dolinama na aluvijalnim staništima. U Evropu je unijeta 1818. godine i od tada se uspješno uzgaja
OPIS VRSTE
Listopadno drvo ili visoki žbun visine do 20 m i prsnog prečnika 50-90 cm. Habitus je kuglast, sa izrazito širokom krunom. Deblo je kratko, sive do svijetlosmeđe boje sa uzdužno izbrazdanom korom. Izdanci su tanki, žutosive ili zelenosive boje sa trnovima u pazuhu listova. Trnovi su pojedinačni, pri vrhu smeđi i sjajni, dugi 1 do 2 cm, iste boje kao izdanak. Pupoljci su sitni, okrugli do jajasti, prekriveni crvenkastosmeđim sjajnim ljuspama.
Listovi su prosti, neizmenični, eliptično-jajasti i kožasti, dužine od 6 do 12 cm, sa lica sjajan, cijelog oboda, u pramenovima po 3-4.
Cvjetovi su neupadljivim, visećim, zelenim cvastima, muške su okruglaste duge do 2 cm, ženske glavičaste sa dugim končastim stubićima. Vrsta je dvodoma, cvjeta od aprila do juna.
Debljanjem cvijetnog omotača i vretena cvasti obrazuje se krupan skupni plod sličan pomorandži – skup koštunica.
Mesnati omotač pojedinih koštunica međusobno srasta i daje plod prečnika 7 do 15 cm, žuto-zelene ili zelene boje sa hrapavom, valovitom, izboranom na sitna polja podeljenom površinom.
Svako polje predstavlja pojedinačan plod sa po jednim sjemenom. Svi delovi biljke, a naročito plod sadrže ljepljivi mlečni sok, koji u prisustvu vazduha pocrni. Plodovi dozrevaju u septembru-oktobru, odmah opadaju i tokom zime se razlažu.
Sjeme sa endokarpom dugo je 10 mm, široko 3,5-6,5 mm, objajastog oblika, boje kosti i glatke teksture, bez sjaja.
Sjeme bez endosperma; embrion je krupan, laktastog tipa i skoro potpuno ispunjava sjeme. Korenak se nalazi ispod duže i tuplje ivice. Klijanje nadzemno. U jednom plodu može biti i do 200 sjemena.
ZNAČAJ
U Americi je korišćena za vjetrozaštitne pojaseve, za živice oko poljoprivrednih polja i kao živa ograda u urbanim i ruralnim predjelima.
Indijanci su koristili drvo maklure za pravljenje lukova za lov, jer je elastično, ali i tvrdo pa se koristi i za drške za alat, drvene klince, nameštaj, muzičke instrumenate i njihove dijelove, u izradi posuđa, ograda, mostova i sl.
Iz kore drveta i korijena dobija se žuta boja.
Maklura se lako širi iz prostora gde se uzgaja, i lako osvaja napuštene, neodržavane prostore.
Najčešća upotreba maklure kod nas je u formi žive ograde jer je odlikuje izuzetno brz rast, a vrlo dobro podosi orezivanje.
U hortikulturi i pejzažnoj arhitekturi koristi se i kao solitarno stablo ili u grupama, a pogodna je i za kontrolu erozije.
Listovi prije opadanja iz zelene prelaze u žutu, a zatim mrku boju, što je svrstava u grupu biljaka sa atraktivnim jesenjim koloritom.
Maklura svojim specifičnim mirisom odbija mnoge štetne insekte i glodare, pružajući sigurnost od napada štetočina i biljkama koje je okružuju.
Mnogi autori, naručito sa područja Amerike, gdje je autohtona vrsta, pripisuju joj ljekovita svojstva, u lečenju tumora, hipertenzije, reumatizma itd.
Jestive su samo sjemnke, plod nije jestiv I gorak je.
Sok iz ploda maklure, ispoljava iritantno dejstvo. Može izazvati crvenilo kože, upalu usne šupljine ili iritacije ako dođe u kontakt sa usnama i očima.
Pri ekstrakciji sjemena treba preventivno koristiti rukavice.
Izvor: wikipedia
PROČITAJTE:
Vinobojka – Čudne bobice koje rastu pored puta
Kesten – Ukusna i ljekovita biljka!
Dinjica ili mala krvara – biljka o kojoj malo znamo