Alberta je jedina pokrajina u Kanadi i, zapravo, najveće naseljeno područje na planeti bez pacova.
Pacovi su morali da dođu iz Istočne Kanade, što je dug put, te su u Albertu stigli tek pedesetih godina prošlog vijeka. Kada su “najzad” stigli, vlada Alberte ih je spremno dočekala: oni su pokrenuli vrlo agresivan program kontrole pacova koji je bio smrtonosan za svakog glodara koji je prešao granicu Alberta-Saskačevan.
Zakon o poljoprivrednim štetočinama Alberte iz 1942. godine ovlastio je ministra poljoprivrede da odredi bilo koju životinju koja bi mogla da uništi usjeve ili stoku. Svaka osoba i opština morala je da uništi označene štetočine, a tamo gdje kontrola nije bila adekvatna, pokrajinska vlada mogla je novčano da kazni vlasnika zemljišta ili opštinu.
Godine 1950, pacovi su proglašeni štetočinama, a izmjenama zakona iz iste godine zahtijevalo se da svaka opština imenuje inspektora za njihovo suzbijanje. Već naredne godine u Alberti su održane konferencije o kontroli pacova, a 2.000 postera i 1.500 pamfleta pod nazivom “Kontrola pacova u Alberti” podijeljeni su stanovništvu i institucijama.
Između juna 1952. i jula 1953, više od 60 kilograma praška arsenik trioksida iskorišćeno je za tretriranje 8.000 domaćinstava na području širine između 20 i 50 kilometara i dužine od 300 kilometara na istočnoj granici. Neki stanovnici su obaviješteni da se koristi arsen, a nekima je, navodno, rečeno da je prašak štetan isključivo za glodare. Zbog toga je došlo do trovanja stoke, živine i kućnih ljubimaca. Srećom, varfarin – prvi antikoagulantni otrov protiv glodara – postao je dostupan 1953. godine. Varfarin je mnogo sigurniji od arsena i mnogim srčanim bolesnicima se prepisuje kao sredstvo za razređivanje krvi.
Broj zaraza u pograničnom području naglo se povećao do 1955, ali je nakon 1959. drastično opao. Sedamdesetih godina kontrola je pojačana – sve prostorije u kontrolnoj zoni od Montane do Hladnog jezera se pregledaju jednom godišnje. Najezde pacova se uklanjaju pomoću mamaca, gasova ili zamki. Zgrade se ili privremeno premiještaju ili ruše, a takođe su se koristile puške i eksplozivi za kontrolu protiv pacova.
Bilo je to nešto poput pravog rata.
Danas se u Alberti pacovi ne smijeju čuvati ni kao kućni ljubimci, jer se za to može platiti kazna od 5.000 dolara. Nekoliko bijelih pacova jedino se može vidjeti u zoo vrtovima, univerzitetima ili istraživačkim centrima.
Izvor: Nacionalna geografija