Sve voćne vrste su veliki potrošač azota.
Od snadbjevenosti biljaka ovim elemntom zavise: rast, formiranje i razvoj reproduktivnih organa, otpornost prema nepoviljnim uslovima spoljne sredine i uravnoteženost metabolizma ishrane u cjelini.
Deficit ili nedostatak azota N u voćkama odražava se u vidu slabog vegetativnog porasta. Stabla su manje bujna, sa sitnim listovima, koji su u početku svijetložute, a kasnije žute boje i prevremeno padaju.
Simptomi nedostatka ispoljeni svijetložutom bojom listova prvo se javljaju na donjim, starijim listovima na mladaru, što je uslovljeno premještanjem azota iz starijeg u mlađe lišće, u uslovima nedovoljne ishrane azotom.
Stabla slabo ishranjena azotom diferenciraju malo generativnih pupoljaka, što ima za posljedice slabo ili neredovno plodonošenje. Kod ovih stabala je vrlo izraženo otpadanje plodova u svim fazama razvoja ploda, posebno posle zametanja. Plodovi su sitniji, nekada intezivnije kolorisani i čvrsti. Vegetativni porast se ranije završava, često sredinom vegetacije.
Kao posljedica ranijeg završetka vegetacije, listovi ranije otpadaju u jesen nego kod normalno ishranjenih stabala.
Na nedostatak azota posebno su osjetljive: šljiva, breskva, višnja, ljeska i orah.
Do pojavae nedostatka azota najčešće dolazi na slabohumusnim; pjeskovitim, skeletnim i glinovitim zemljištima.
Izvor: AgroSavjet
