Meksički krastavac (lat. Sechum edule), šajot ili čajot je višegodišnja vrsta iz familije tikava sa polegljivim stablom dužine i do 20m, krupnih, maljavih listova.
Plod meksičkog krastavca se koristi kao varivo, punjen mesom ili sirom, pečen, mariniran, kišeljen i kao salata, a mladi izdanci kao salata.
Plod je bogat najvažnijim aminokiselinama (posebno lizinom), krtole su bogate skrobom, a mladi izdanci vitaminom B.
Meksički krastavac je, kao i sve tikve, toploljubiva biljka i zahtjeva dosta vlage, plodno zemljište i đubrenje, kao lubenica.
Razmnožava se sjetvom, ali uspješnije iz rasada.
Jednosjemeni plod sadi se u februaru (topla leja, soba) ukoso, širi dio ploda je dole, ali vrh nije prekriven zemljom. Biljke se zalivaju svakih 3-5 dana, a plod poraste za 12 do 15 dana.
Rasad se sadi početko maja, na rostojanje 2×2 m. Sa rastom stabla postavlja se potpora (pojedinačna) ili u obliku špalira.
Ostale mjere njege su kao kod lubenice.
Na jugu se najčešće gaji kao višegodišnja vrsta (5-6 godina). U kontinentalnim uslovima, pred zimu, zemljište se malčuje (kompost, slama 10-15 cm). Ređe se gaji kao jednogodišnja vrsta.
Meksički krastavac u prosjeku ostvaruje godišnje prinose do 20 kg/m2 plodova, a kao jednogodišnja kultura do 1 kg/m2. Plodovi se dobro čuvaju do maja i dobro transportuju.
Kod višegodišnje kulture, posle ubiranja plodova stablo se odsječe do korijenovog vrata, biljke se prekriju malč materijalom, a u proljeće se ogrću. Za brže obrazovanje plodova primjenjuje se pinciranje, kao kod krastavca.
Izvor: AgroSavjet