Dok se bogate zemlje otimaju za ovčiju vunu usljed njenih izuzetnih svojstava kao ekološkog izolatora u gradnji, u Srbiji i većini okolnih zemalja ona se baca ili spaljuje, uz obilato posipanje benzinom jer teško gori. Razlog za „spaljeni profit“ domaći stočari vide u niskim otkupnim cijenama koje jedva pokrivaju troškove striže ovaca i činjenici da se prerada, glavni izvor zarade, obavlja uglavnom u inostranstvu.
Čini se da je Bosna i Hercegovina u ovoj djelatnosti otišla korak dalje od svoja dva susjeda, Srbije i Hrvatske, a koja godišnje raspolaže sa 1 do 1,3 miliona kilograma ovčije vune. Nakon što je 2007. u mestu Prahulje blizu Travnika izgrađena fabrika od 4000 kvadratnih metara za preradu ovčije vune, koju su finansijski pomogli Svjetska banka, američka nevladina organizacija CHF i Međunarodna finansijska korporacija (IFC), na tržištu se pojavilo još nekoliko privatnih preduzeća sa istom djelatnošću, a neka od njih izvoze i do 800 tona ovčije vune u Evropu i Aziju. U pripremi je izgradnja još fabrika za proizvodnju termoizalocionih panela od ovčije vune.
Među onima koji su naročito traženi na tržištu je ovčija vuna, kao jedan od rijetkih građevinskih proizvoda koji ima najviši evropski sertifikat za kvalitet prirodnih svojstava. U proizvodnji zahtjeva svega 14% energije koja se troši za spravljanje staklene vune, u prosijeku ima oko 20% bolje karakteristike od drugih izolacionih materijala, a za oko 30% obezbeđuje bolju zvučnu izolaciju. Zapaljiva je samo na izuzetno viskom temperaturama, a istovremeno odlično reguliše vlagu. Povrh toga, odlikuje je visoka otpornost na mikroorganizme, ekološki je razgradiva, a u normalnim okolnostima se ne raspada i ne gnjili, pa kao efikasan toplotni izolator traje najmanje 50 godina.
Priprema za upotrebu je takođe jednostavna. Vuna se pere, zatim tretira hemikalijama neškodljivim za ljude, kako bi se dodatno povećala njena otpornost na moljce, insekte i na požar. Presovanjem vune u ploče ili bale dobija se gust materijal koji može da se reže i kroji po mjeri, a potom ugrađuje na isti način kao i mineralna vuna. Najčešće se prodaje u obliku ploča debljine 50, 75 i 100 milimetara, a cijena jednog kvadratnog metra debljine 50 milimetara na zapadnom tržištu se kreće od 6 evra pa naviše. Oko 30% godišnje svjetske proizvodnje ovčije vune se izvozi, a tržištem sirove vune ubedljivo vlada Australija koja čini gotovo dvije trećine godišnjeg svjetskog izvoza, a slijedi je Novi Zeland. Na vrhu liste svjetskih uvoznika su Evropa i Azija, koje godišnje troše preko 80% globalne ponude.
Izvor: Biznis i Finansije
