U krugu Muzeja Vojvodine u Novom Sadu postoji jedinstvena arheobotanička bašta u kojoj posetioci mogu da pogledaju davno zaboravljene biljke, koje su ljudi prije više vijekova, čak i milenijuma, uspešno gajili i koristili u ishrani na ovim prostorima.
Za sakupljanje, sejanje i negu biljaka u toj bašti zadužen je arheobotaničar Aleksandar Medović.
Drevno sjemenje koje se iskopava na arheološkim nalazištima Medović pokušava da pronađe u svijetu ili u regionu, na mjestima gde se još uzgajaju te biljke, ne bi li ih zasijao i proučio njihov izgled i namjenu. Kako je rekao, žitarice i korovi se najlakše pronađu u zabačenim, izolovanim krajevima.
– Sve što se nalazi u bašti je u jednom trenutku raslo po vojvođanskoj ravnici. Gajila se jednozrna, dvozrna i timofejeva pšenica koja je nedavno otkrivena, potom krupnik, obična meka pšenica, ječam, proso, ovas, raž. Vojvodina je oduvek bila žitnica Evrope zahvaljujući močvarnom području bogatim vodom i lesnim terasama na kojima je nastalo jedno od najboljih zemljišta na svijetu, crnica ili černozem – rekao je Medović.
Posebno je istakao jednozrnu pšenicu, koja se, zajedno sa ječmom i dvozrnom, ubraja među najstarije žitarice koje su uzgajane još u mlađem kamenom dobu, pre oko 10.000 godina na Bliskom istoku. U lesnom regionu Vojvodine uzgajali su je stanovnici prvih ratarskih naselja Starčevačke kulture, pre oko 8.000 godina.
– Za jednozrnu pšenicu se može reći da se na njoj zasniva ljudska civilizacija. Iako već u bronzanom dobu polako gubi na značaju igrala je važnu ulogu u ishrani ljudi sve do ranog srednjeg veka. Ugljenisani ostaci te drevne pšenice pronađeni su na brojnim arheološkim lokalitetima u Vojvodini: Starčevo, Feudvar kod Mošorina, Gradina na Bosutu, Petrovaradinska tvrđava, Gomolava kod Hrtkovaca. Njene vlati su tanke, a klas mali i pljosnat, a s obe strane klasnog vretena nalazi se samo jedno zrno. Od nje se pravio hleb odnosno pogača, ali se mnogo češće pripremala kao kaša – objasnio je Aleksandar Medović.
Zanimljivo je da mnogi na znaju da je fizalis, odnosno ljoskavac, izuzetno rasprostranjen u Vojvodini, ali se danas malo koristi u ishrani.
U bašti je zasađena i sastrica, vrsta manhunarke koja je uzgajana pre 12.000 godina u Turskoj i Iraku.
Među najlepšim cvjetovima je zečji gorocvijet, vrsta korova koja se pojavila kod nas između 200 i 300 godina pre nove ere, ali je Medović najponosniji na lalemanciju. Reč je o drevnoj uljarici koja može da se koristi kao začin i kao ulje za ishranu ili u industriji. Ona se skoro niotkud pojavila na arheološkim lokalitetima na Balkanu iz ranog bronzanog doba, a naučnici su utvrdili da je lalemancija uzgajana skoro 1.000 godina na arheološkom lokalitetu Feudvar, sve do ranog gvozdenog doba.
Proso je takođe bio zaboravljen, ali poslednjih godina ponovo se pojavio u ishrani, a građani ga najčešće kupuju u prodavnicama zdrave hrane. Jedan od glavnih razloga zašto se proso kod nas uzgaja još od neolita i prvih ratara i stočara, pa sve do poznog srednjeg veka, je njen kratak vegetacioni period, pošto sazreva tri mjeseca nakon sjetve.
Bob je jednogodišnja zeljasta biljka, visoka između 60 i 140 centimetara, a u srednjoj Evropi počeo je da se uzgaja u bronzanom dobu (od 2000. do 950. godine. pre n. e.).
Izvor: Ekapija
